504 χλμ. Βόρεια της Αθήνας

Άνθρωποι, ρυάκια ανθρώπων κατρακυλάνε την Ερμού. Κάποιος παίζει σαξόφωνο, λίγο πιο πάνω, κάποιος πεινάει, κάποιος βιάζεται. Τους χαζεύω.Ζωή, μικρή, μεγάλη, δίκαιη η άδικη, μοναχική. Είμαστε τόσο πολλοί πια. Μπαίνω κατά λάθος στην φωτογραφία κάποιου που στάθηκε μπροστά μου, τόσο κατά λάθος όσο μπαίνουν στην ζωή σου οι άνθρωποι. Δεν ξέρω πως νιώθω, τουρίστας. Πόσες φορές έχεις βρεθεί τουρίστας σε μια κατάσταση, ένα συναίσθημα? Δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτο, όλα είναι πρωτόγνωρα, το μαθαίνεις βήμα-βήμα.Θα μου πεις σιγά τα αυγά. Πήγες στην Αθήνα και κάτι έκανες. Για πολλοστή φορά βρίσκομαι εδώ. Δεν αλλάζει και πολύ το σκηνικό σε σχέση με θεσσαλονίκη, όσον αφορά το κέντρο της πόλης έστω.Ο κόσμος είναι περισσότερος και βιάζεται.Το σουβλάκι λέγεται καλαμάκι και τα ταξί είναι κίτρινα.Παραλία δεν βλέπω αλλά έχει πολλές.Μετρό,ηλεκτρικό και τραμ δεν έχουμε στο χωριό μου, μόνο λεωφορείο ακόμα.Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουνε θέμα και τι κόμπλεξ τραβάνε μερικοί. Το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, γίνεται ΠΑΟΚ - Άρης και η ακρόπολη λευκός πύργος. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήρα το μετρό και έψαχνα την εξοδο κανένα δεκάλεπτο. Βγαίνοντας από το σταθμό, είδα τόσο κόσμο που είχα να δω από παρέλαση στην Θεσσαλονίκη. Αρχικά δεν με συμπάθησε η πρωτεύουσα, συνέχεια ψαχνόμουν και χανόμουν. Μέχρι που έγινε πιο φιλική αλλά συνέχισε να είναι τεράστια. Από το 1 άντε 2 λεωφορεία την ημέρα βρέθηκα να τρέχω πανικόβλητη με όλα τα μέσα συγκοινωνίας. Όλα είναι μια συνήθεια. Καλά είναι κι εδώ σκέφτηκα. Δεν άντεξα πολύ τους Αθηναϊκούς ρυθμούς. Μου έλειπε το χαλλλαρά της Θεσσαλονίκης, κουράστηκα. Γύρισα σπίτι μου.Home is where the heart is. Η δική μου αποζητούσε τις βόλτες στην παραλία, το πάρκο με τα κόκκινα παγκάκια δίπλα στο σπίτι μου, τις μικρές αποστάσεις, τα τρίγωνα, το τσουρέκι του Τερκενλή, την μπουγάτσα μετά το ξενύχτι στην Ανάληψη. Το περπάτημα καθημερινά και την λεωφόρο Νίκης. Ωραία η Αθήνα δεν λέω, για μένα δεν είναι.